
Opinion nga Albi Hoxha
Në përfundim të një jave të mbushur me premtime të shpalosura si mall në treg të hapur, liderët politikë mbyllën dje aktivitetet e tyre elektorale, secili duke e bërë këtë me zhurmë, duartrokitje të sforcuara dhe buzëqeshje të stampuara. Një fushatë që nisi me recitime të stërkonsumuara për ndryshim dhe përfundoi me të njëjtën melodi të njohur: premtime të reja, por të mbështjella me kostume të vjetra.
Në një sinkroni thuajse të programuar, Edi Rama dhe Sali Berisha dolën përpara militantëve të tyre thuajse në të njëjtën orë, secili duke e recituar pjesën e vet në këtë teatër që qytetarët e njohin tashmë përmendësh. Kryeministri, me fjalorin e tij të pasuruar me krahasime zoologjike, dhe Berisha, me listën e tij të gjatë të premtimeve që dëgjohen prej tre dekadash, dukeshin si dy aktorë që luanin për një publik të lodhur por ende të pranishëm.
Nuk munguan as dekorimet e zakonshme: këngëtarë të njohur që përziheshin me turmat, flamuj që valëviteshin në erë, dhe ndonjë politikan i huaj që tentonte të mbillte pak shpresë me fjalë të kujdesshme. Të dyja kampet dukeshin më shumë të angazhuara në ndërtimin e skenografisë sesa në ndërtimin e një të ardhmeje.
Ashtu siç nisi, me zhurmë dhe shfaqje, pa përballje të vërtetë idesh dhe pa platforma që të ngacmojnë mendjen, edhe kjo fundjavë politike vështirë se do të lëkundë mendimin e atyre që e jetojnë përditshmërinë përtej fjalëve të zbrazëta. Në një Shqipëri ku fjalët janë më të shumta se veprat, ndoshta ka ardhur koha që vota të mos jepet për shfaqje, por për shpresën që një ditë skena të jetë më e vërtetë. Edhe nëse ndryshimi nuk vjen menjëherë, të paktën të mos ndihemi spektatorë të heshtur në teatrin e pafundëm të politikës. /korrieri